ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΤΑΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ Η ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ἤ ΟΧΙ;

Τοῦ κ. Ἀναστασίου Ν. Μαρίνου, , Δρος Ν, Ἀντιπροέδρου ΣτΕ, ἐ.τ
Ἀπό τήν ἐφημερίδα «ΕΣΤΙΑ» τῆς 6ης Φεβρουαρίου ἀναδημοσιεύομεν τό πολύ ἐνδιαφέρον ἄρθρον τοῦ κ. Ἀναστασίου Ν. Μαρίνου, Δρος Ν, Ἀντιπροέδρου τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας (ΣτΕ) ἐπί τιμῇ (ἐ.τ.), τό ὁποῖον διαπραγματεύεται τό ζήτημα τῆς καταργήσεως τοῦ θρησκευτικοῦ ὅρκου, (θέμα τό ὁποῖον τίθεται ὑπό χριστιανομάχων-Ἐκκλησιομάχων) ὡς καί τῆς ἀπομακρύνσεως τῶν θρησκευτικῶν συμβόλων ἀπό τά δημόσια κτήρια (δικαστήρια, σχολεῖα κ.λπ), τό ὁποῖον ἐτέθη ὑπό Μή Κυβερνητικῆς Ὀργανώσεως. Ὑπό τόν τίτλον: «Προστατεύεται στήν Ἑλλάδα ἡ θρησκευτική ἐλευθερία ἤ ὄχι;» γράφει τά ἀκόλουθα:
«Τό Εὐρωπαϊκὸ Δικαστήριο Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων τοῦ Συμβουλίου τῆς Εὐρώπης ἐκλήθη νά ἀποφανθῆ ἐπὶ ἑνὸς λίαν σοβαροῦ ζητήματος, τουτέστιν ἐπὶ τοῦ ζητήματος ἐὰν ὁ θρησκευτικὸς ὅρκος, τὸν ὁποῖον καλεῖται νὰ δώση ὁ καλούμενος ὡς μάρτυς ἐνώπιον τῶν ἑλληνικῶν δικαστηρίων προσβάλλει τὸ δικαίωμα τοῦ ἐπὶ τοῦ ἀπαραβίαστου τῆς θρησκευτικῆς του συνειδήσεως καὶ εἰδικώτερον, ὅταν ὁ καλούμενος νὰ ὁρκισθῆ θεωρεῖ ὅτι διὰ τοῦ θρησκευτικοῦ ὅρκου προσβάλλεται ἡ θρησκευτική του συνείδησις, ἐπειδὴ αὐτὸς εἶναι ἄθεος καὶ δὲν πιστεύει εἰς τὸν θρησκευτικὸν ὅρκον.
Τὸ ζήτημα τοῦτο ἔφερε διὰ προσφυγῆς ἐνώπιον τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Δικαστηρίου Ἀνθρωπίνων Δικαιαωμάτων (ΕΔΑΔ) ἢ μὴ Κυβερνητικὴ Ὀργάνωσις Ἑλληνικὸν Παρατηρητήριον τῶν Συμφωνιῶν τοῦ Ἑλσίνκι (ΕΠΣΕ), τοῦ ὁποίου προΐσταται ὁ κ. Παναγιώτης Δημητρᾶς. Δὲν εἶναι ἡ πρώτη φορὰ, πού ἀνακινεῖται τό ζήτημα αὐτό, παλαιότερα δέ, εἶχε τεθεῖ καὶ ἀπὸ τὸν τότε Ὑπουργὸ Δικαιοσύνης κ. Καστανίδη, ἀλλά
δὲν εἶχαν τολμήσει νά φέρουν τὴν ὑπόθεση στὸ ΕΔΑΔ. Τὸ ἀποτολμοῦν τώρα. Περὶ τοῦ θέματος αὐτοῦ εἶχε δημοσιευθεῖ σχετικὸ κείμενό μου στὴν «Ἑστία» τῆς 29.1.2010.
Πέραν ὅμως τοῦ ζητήματος τοῦ θρησκευτικοῦ ὅρκου ἐνώπιον τοῦ ΕΔΑΔ τίθεται μὲ τὴν αὐτὴν ὡς ἄνω προσφυγὴν καὶ τὸ ζήτημα τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως τῶν μαθητῶν λόγῳ τῆς ὑπάρξεως στίς σχολικὲς αἴθουσες διδασκαλίας εἰκόνων καὶ θρησκευτικῶν συμβόλων. Καὶ τὸ ζήτημα αὐτὸ εἶχε τεθεῖ καὶ παλαιότερον, εἶχε δὲ δημοσιευθεῖ διά τῆς ἐφημερίδος «Ἑστία» (29.1. 2010) σχετικὸ κείμενό μου.
Ἐν ὄψει ὅμως τῆς ὡς ἄνω προσφυγῆς εἰς τὸ ΕΔΑΔ ἔκρινα σκόπιμο νὰ δημοσιεύσω μερικὲς σύντομες σκέψεις μου διὰ τῆς φιλόξενης αὐτῆς ἐφημερίδος καὶ τοῦτο γιὰ νὰ ἐνημερωθῆ ὁ ἁπλὸς ἀναγνώστης, ὁ ὁποῖος διαβάζοντας στὸν Τύπο ὅτι μὲ πρωτοβουλίες ἑλληνικῶν ὀργανώσεων καλεῖται τὸ ΕΔΑΔ νὰ καταδικάση τὴν Χώραν μας διὰ παραβίασιν ἀτομικῶν δικαιωμάτων, ἀναρωτιέται κατὰ πόσον εἶναι βάσιμος ἡ ὡς ἄνω προσφυγὴ καὶ γιατί οἱ ἑλληνικὲς Κυβερνήσεις ἀνέχονται τέτοιου εἴδους προσβολὲς τῶν ἀτομικῶν δικαιωμάτων καὶ εἰδικώτερον τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας.
Ὅσον ἀφορᾶ τόν θρησκευτικὸν ὅρκον, θὰ πρέπει νὰ καταστήσω γνωστὸν ὅτι τὸ Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας, (ΣτΕ) μὲ τὴν ὑπ. ἀριθμ. 2601/1998 ἀπόφασή του, ἔκρινε ὁμοφώνως ὅτι ὁ θρησκευτικὸς ὅρκος δὲν θίγει τὴν θρησκευτικὴν συνείδηση τοῦ ὁρκιζόμενου, διότι αὐτὸς ἔχει τὴν δυνατότητα, ἐὰν δὲν εἶναι θρησκευόμενος, νὰ δήλωση ὅτι ἐπιθυμεῖ νὰ δώση, ἀντὶ θρησκευτικοῦ ὅρκου, ἰσότιμη πρὸς αὐτὸν διαβεβαίωση ἐπικαλούμενος τὴν τιμὴ καὶ τὴν συνείδησή του.
Ὅσον ἀφορᾶ τὴν ὕπαρξη θρησκευτικῶν συμβόλων στὶς αἴθουσες διδασκαλίας τῶν σχολείων (εἰκόνες, Ἐσταυρωμένους κ.λπ.), πρέπει νὰ καταστήσω γνωστὸν ὅτι ὑπὸ τῆς Ὁλομελείας τοῦ ΕΔΑΔ ἐκρίθη μὲ τήν ἀπό 18.3.2011 ἀπόφασή της (ὑπόθεσις LAUTSI κ.λπ.) ὅτι δὲν θίγεται διὰ τῶν θρησκευτικῶν συμβόλων ἡ θρησκευτικὴ συνείδηση τῶν μαθητῶν, ἀνατραπείσης πλήρως τῆς ἀντιθέτου καὶ ἀπὸ 3.11.2009 ἀποφάσεως τοῦ II Τμήματος αὐτοῦ.
Ἐν ὄψει τῶν ὡς ἄνω δεδομένων, τὰ ὁποῖα δὲν ἀγνοοῦν ἀσφαλῶς οἱ διοικοῦντες τὸ ΕΠΣΕ, εἶναι ἀπορίας ἄξιον πῶς πρσσφεύγουν στὸ ΕΔΑΔ ἰσχυριζόμενοι τὰ ἀντίθετα, ἐκθέτοντας κατ᾽αὐτὸν τὸν τρόπο, ἀδίκως τὴν Ἑλλάδα καὶ μάλιστα σὲ αὐτή τὴν κρίσιμη περίοδο, τὴν ὁποία διέρχεται; Τόσο πολὺ βαθὺ εἶναι τὸ μένος τους κατὰ τῆς θρησκείας;
Ἂς περιμένουμε νὰ δοῦμε τι θὰ ἀποφασίσει τὸ Εὐρωπαϊκὸ Δικαστήριο Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων».
Ορθόδοξος Τύπος, 15/02/2013