ΕΛΛΑΔΑ

Μάννα μου Ἑλλάδα, τί δέν εἶσαι τώρα
 Σάν πρῶτα ὀρθή, ψηλή, στεφανωμένη

Μέ δάφνες, τί δέν εἶσαι μέ τά δῶρα
 Τῆς ἀθάνατης Νίκης στολισμένη;

Ἄχ! πότε θἄρθη, πότε θἄρθῃ ἡ ὥρα
 Νά ματαστράψῃ ἡ ὄψη σου ἡ σβυμένη

 Καί τήν ἐρημωμένη σου τή χώρα
 Μ΄ ἐλπίδα νά φωτίσῃς, ὦ ἀντρειωμένη;

 Πατρίδα μου, σηκώσου. Ἄς λάμψῃ πάλι
 Στόν αἰθέρα ψηλά τό μέτωπό σου,

 Καί τῆς Ἐλευτεριᾶς θέ νά προβάλῃ
 Ἡ μέρα καί τό θεῖο πρόσωπό σου

Θά λάμπῃ σάν τόν ἥλιο της. Μεγάλη
 Θά γίνῃς κι ἀλλοιά τότε στόν ἐχτρό σου.

Λορέντζου Μαβίλη
Πηγή: zoiforos.gr/