Μάννα μου Ἑλλάδα, τί δέν εἶσαι τώρα
Σάν πρῶτα ὀρθή, ψηλή, στεφανωμένη
Μέ δάφνες, τί δέν εἶσαι μέ τά δῶρα
Τῆς ἀθάνατης Νίκης στολισμένη;
Ἄχ! πότε θἄρθη, πότε θἄρθῃ ἡ ὥρα
Νά ματαστράψῃ ἡ ὄψη σου ἡ σβυμένη
Καί τήν ἐρημωμένη σου τή χώρα
Μ΄ ἐλπίδα νά φωτίσῃς, ὦ ἀντρειωμένη;
Πατρίδα μου, σηκώσου. Ἄς λάμψῃ πάλι
Στόν αἰθέρα ψηλά τό μέτωπό σου,
Καί τῆς Ἐλευτεριᾶς θέ νά προβάλῃ
Ἡ μέρα καί τό θεῖο πρόσωπό σου
Θά λάμπῃ σάν τόν ἥλιο της. Μεγάλη
Θά γίνῃς κι ἀλλοιά τότε στόν ἐχτρό σου.
Λορέντζου Μαβίλη
Πηγή: zoiforos.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου