Από το βιβλίο «ΥΠΟΘΗΚΕΣ ΖΩΗΣ» του αρχιμ. Επιφανίου Θεοδωροπούλου «Ένα πιστό ανδρόγυνο πήγε κάποτε στον Γέροντα ζητώντας τη συμβουλή του (δεν είχαν αυτόν Πνευματικό). Το πρόβλημα τους ήταν ότι η γυναίκα έπαιρνε δυνατά φάρμακα για κάποια ασθένειά της και κατά τη διάρκεια της θεραπείας έμεινε έγκυος. Ο γιατρός την προέτρεπε να κάνη άμβλωσι, διότι το παιδί θα γεννιόταν ανάπηρο. Ο Γέροντας τους είπε: -Και τι ήλθατε σε μένα; Να σας δώσω άδεια να το σκοτώσετε; -Έχετε άλλα παιδιά; -Ναι, απάντησαν. Έχουμε ένα αγοράκι. -Είναι υγιές; ρώτησε ο Γέροντας. -Μάλιστα, απαντούν αυτοί. —Εάν, Θεός φυλάξοι, πάθη μια ημιπληγία το παιδί σας αυτό ή το κτυπήσει κάποιο αυτοκίνητο και το καταστήση φυτό θα το πετάξετε ή θα το σκοτώσετε; -Ασφαλώς όχι! -Τότε γιατί θέλετε να σκοτώσετε το κυοφορούμενο; Επειδή δεν το είδατε ακόμη ή επειδή δεν το αγαπήσατε; Δεν έχει καμμιά σημασία αυτό. Είναι κι αυτό παιδί σας! Ακούστε: Η επιστήμη δεν είναι αλάθητη. Οι γιατροί πέφτουν πολλές φορές έξω. Και πάνω από τους γιατρούς υπάρχει ο Δημιουργός Θεός. Σ' αυτόν να έχετε εμπιστοσύνη. Εγώ πιστεύω ότι δεν θα γεννηθή ανάπηρο, όπως λένε οι γιατροί. Αλλά κι αν συμβή κάτι τέτοιο, να δοξάσετε τον Θεό και να θεωρήσετε ότι αυτό είναι ο σταυρός σας, τον οποίο πρέπει να φέρετε αγογγύστως και Εκείνος θα πίστωση το λογα-ριασμό σας στον Ουρανό. Και όταν θα πάτε εκεί, θα Του πήτε: «Κύριε, διά τους λόγους των χειλέων Σου, ημείς εφυλάξαμεν οδούς σκληράς» (Ψαλμ. ις' 4). Μην θελήσετε να αποφύγετε τον σταυρό αυτό, διότι θα σας περιμένη κάποιος άλλος πιο βαρύς. Έχετε θάρρος. Προσευχηθήτε στον Κύριό μας. Θα προσευχηθώ κι εγώ και πιστεύω ότι θα γεννηθή υγιές το παιδάκι σας. Πηγαίνετε στην ευχή του Κυρίου. Πράγματι, μετά από μερικούς μήνες γεννήθηκε ένα χαριτωμένο και υγιέστατο κοριτσάκι. Με δάκρυα, οι γονείς το ανακοίνωσαν στον Γέροντα λέγοντας: —Σας ευχαριστούμε για τη συμπαράσταση και τις προσευχές σας. Ζη Κύριος ο Θεός!» Αξιοπρόσεκτες Θέσεις και Μαρτυρίες για τις Αμβλώσεις Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη"/impantokratoros.gr
Μία ανήσυχη και με πνευματικές αναζητήσεις νεαρή κοπέλα ήρθε να μιλήσουμε: "Πάτερ, νιώθω πως δεν αγαπώ κανέναν. Ακόμα και τον άνδρα μου ώρες ώρες τον σιχαίνομαι, ενώ το παιδί μου με πνίγει. Στενοχωριέμαι με τα χάλια μου και την πορεία μου. Τί να κάνω για να ζήσω την αγάπη"; «Παιδί μου, μόνη σου έδωσες τη λύση», της είπα: «Ζήσε την αγάπη που δεν είναι άλλος από τον Ιησού Χριστό. Όσο πλησιάζεις τον Χριστό, που είναι η πηγή τη αγάπης, θα σου δώσει τη Χάρη Του, και τότε θα μπορείς να αγαπάς και Αυτόν αλλά και όλο τον κόσμο. Σε αυτήν όμως τη φάση πρέπει να κάνεις κάτι για να τραβήξεις την προσοχή του Χριστού. Και αυτό που περνάει τώρα από το χέρι σου είναι να κουράζεσαι για τους ανθρώπους. Η αγάπη είναι το επιστέγασμα, η σκέπη, το τέλος. Εσύ όμως οφείλεις να ξεκινήσεις από τα θεμέλια και μετά να φτάσεις στη σκεπή. Και θεμέλια είναι ο κόπος. Δεν μπορείς να αγαπήσεις τους ανθρώπους; Κουράσου για τους ανθρώπους. Έτσι, συγκινείς τον Θεό και θα στείλει την αγάπη Του για να νιώσεις το άνοιγμα της ψυχής σου προς όλους». Πάντως είναι μαρτύριο να σε αγαπάει κάποιος πάρα πολύ και να μη μπορείς να ανταποκριθείς στην αγάπη του, να είσαι κλειδωμένος και μπλοκαρισμένος μέσα στο εγώ σου. Κάπως έτσι συμβαίνει με τον Θεό και τους ανθρώπους. Αυτό το νιώθουν και οι άγιοί μας. Πονούν γιατί δεν μπορούν να ανταποκριθούν όσο θέλουν στην αγάπη του θεού. Βλέπουν πώς λειτουργεί ο Δημιουργός τους και συγκινούνται . Όσο ο άνθρωπος γυρνάει την πλάτη του σε Εκείνον, τόσο αυξάνει ο πόνος και η αγωνία του Θεού για το πλάσμα Του. Καμία σχέση δηλαδή με τις συνήθεις ανθρώπινες συμπεριφορές, που όταν αγαπάς κάποιον και αυτός σε περιφρονεί τότε αγριεύεις , ζηλεύεις, θυμώνεις , τα σπας όλα, μελαγχολείς. Ο Θεός δίνεται ακόμη περισσότερο όσο εσύ Τον διώχνεις από τη ζωή σου. Μας αγαπά μανιακώς! http://www.agios-nectarios.com/2012/09/blog-post_6194.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed%3A+a Πηγή
Η δύναμη της Αγίας Γραφής Κατά τη διάρκεια του Α' παγκοσμίου πολέμου κάποιος στο στρατόπεδο μοίρασε στους στρατιώτες την Καινή Διαθήκη σε μικρά καλοδεμένα βιβλιαράκια. Πήρες και συ και με εκνευρισμό παρατήρησες ότι στον πόλεμο είναι απαραίτητο το ατσάλι και το μολύβι και όχι τα βιβλία. «Εδώ εάν δε μας σώσει το ατσάλι,το βιβλίο δεν θα μας σώσει σίγουρα!» Τέτοιου είδους σχόλιο έκανες, αφού μέχρι εκείνη την ημέρα τίποτα δεν εναπέθετες στην πίστη στο Θεό. Την πίστη την θεωρούσες ως κάποια παλιά καμπαρτίνα, που το ανθρώπινο καραβάνι από καταβολής κόσμου, αν και άχρηστη τη σέρνει μαζί του. Παρόλα αυτά πήρες το βιβλιαράκι και το έβαλες μέσα στην αριστερή τσέπη. Τι συνέβη; Μόνος σου λες, θαύμα από τον Θεό και το προσυπογράφω. Την ίδια μέρα ξεκίνησε δυνατή μάχη. Γύρω σου έπεφταν τραυματίες. Ξαφνικά τραντάζεσαι. Σε χτύπησε σφαίρα. Πιάνεις με το χέρι την αριστερή πλευρά σου στο μέρος της καρδιάς. Περίμενες να τρέξει αίμα. Όταν γδύθηκες, βρήκες τη σφαίρα σε αυτό το βιβλιαράκι, ακριβώς στο μέρος της καρδιάς. Έτρεμες σαν να είχες πυρετό. Το χέρι του Θεού! Το ιερό βιβλίο σου έσωσε τη ζωή από το ατσάλι και το μολύβι. Την ημέρα αυτή την θεωρείς ως πνευματική σου γέννηση. Από την ημέρα εκείνη άρχισες να έχεις φόβο Θεού και διαφύλαξες την πίστη σου προσεκτικά. Όντως δεν είναι παλιά καμπαρτίνα! Και δεν την κουβαλά το ανθρώπινο καραβάνι μάταια. Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται, Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς http://agkyrovoli.blogspot.gr/2012/11/blog-post_2404.html Πηγή
Ο Όσιος Νείλος ο Μυροβλύτης (ο νέος) έζησε τον 16ο αιώνα και καταγόταν - σύμφωνα με την Ακολουθία του, πού εκδόθηκε το 1847 - από τον Άγιο Πέτρο, ορεινό χωριό του Πάρνωνα Κυνουρίας του Νομού Αρκαδίας. Όταν το 1601, ο κατά κόσμον Νικόλαος Τερζάκης ήλθε σε κατάλληλη ηλικία, μαζί με τον θείο του Μακάριο (πού ήταν και δάσκαλος του στα ιερά γράμματα), εντάχθηκαν στο Μοναστήρι της Παναγίας της Μαλεβής. Εκεί ο Νείλος χειροτονήθηκε ιεροδιάκονος και στη συνέχεια Ιερομόναχος. Κατόπιν πήγε στο Άγιο Όρος, όπου ασκήτευσε στο σπήλαιο του Αγ. Πέτρου του Αθωνίτη (στο Καραβοστάσι) επί πολλά χρόνια και είναι άγνωστο πώς τρεφόταν αφού το σπήλαιο είναι απρόσιτο. Πέθανε ειρηνικά στις 12 Νοεμβρίου 1651, στο απλό κελλάκι που έχτισε μέσα στη σπηλιά του. Ο τάφος του βρέθηκε στις 7 Μαΐου 1845 από μοναχό ονόματι Αιχμάλωτο που του είχε υποδείξει τον τόπο στον ύπνο του ο ίδιος ο Όσιος. Κατά την ανεύρεση των λειψάνων του έγιναν πολλά θαύματα ενώ μέσα από τον τάφο του ανάβλυζε μύρο που γιάτρευε τους πιστούς και έφθανε μέχρι τα απότομα βράχια τής παραλίας, από όπου με βάρκες οι ναυτικοί το μάζευαν. Το λείψανο του βρίσκεται στο μοναστήρι της Μεγίστης Λαύρας στο οποίο είχε ασκητεύσει για κάποιο διάστημα ο Όσιος.Tεμάχια τού ιερού του λειψάνου βρίσκονται καιστην γενέτειρα του Τσακωνιά αλλά και στον υπό των συμπατριωτών του Αρκάδων ανεγερθέντα ιερό ναό αγ.Νείλου Χατζηκυριακείου Πειραιώς,που είναι και ο μοναδικός σε όλο τον ορθόδοξο κόσμο ενοριακός ναός που τιμάται στο όνομα του μυροβλύτη οσίου. Ο ναός πανηγυρίζει σήμερα και το άγιο λείψανο εκτίθεται προς προσκύνηση καθ όλη την διάρκεια του έτους.
«Σήμερα, στα βράχια αυτά, καθώς κατεβαίνουν προς τον γκρεμό και βυθίζονται στο χάος τής θάλασσας, φαίνονται καθαρά τα ίχνη τού Αγίου Μύρου...» Τιμάται ως προστάτης Κυνουρίας, στις 7 Μαΐου στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τον Άγιο Πέτρο και στις 12 Νοεμβρίου στη Μονή της Λαύρας εορτάζεται η Κοίμησή του. Ο Φώτης Κόντογλου έχει ζωγραφίσει την σεπτή του εικόνα στο Ναό του Αγ. Νικολάου Κάτω Πατησίων-Αχαρνών. (ζωγραφική απεικόνιση του κελλιού «Άγιος Νείλος» στην ομώνυμη περιοχή του Άθωνα από τον Εδεσσαίο καλλιτέχνη Χρηστο Παλλάνη) * Ιεροψάλτη Ι.Ν ΑΓ. Βασιλείου Άστρους Κυνουρίας - ανταποκριτή του περιοδικού "ΤΟ ΨΑΛΤΗΡΙ" Πηγή
Ένας ορειβάτης θέλησε να ανεβεί το ψηλότερο βουνό. Ξεκίνησε, λοιπόν, την περιπέτεια του μετά από πολλά χρόνια προετοιμασίας. Όμως, επειδή ήθελε τη δόξα μόνο για τον εαυτό του αποφάσισε να σκαρφαλώσει το βουνό μόνος. Η νύχτα, λοιπόν, έπεσε βαριά και ο άνδρας δεν έβλεπε τίποτα. Όλα ήταν μαύρα. Μηδενική ορατότητα. Το φεγγάρι και τα άστρα είχαν καλυφθεί από σύννεφα. Καθώς ο άνδρας ανέβαινε και απείχε λίγα μόνο μέτρα από την κορυφή του βουνού, γλίστρησε και έπεσε στο κενό με μεγάλη ταχύτητα. Ο ορειβάτης πού το μόνο πού έβλεπε καθώς έπεφτε ήταν μαύρες κουκίδες, είχε την τρομερή αίσθηση της βαρύτητας να τον τραβά. Συνέχισε να πέφτει… και σε εκείνες τις στιγμές του μεγάλου φόβου ήρθαν στο μυαλό του όλα τα καλά και τα άσχημα επεισόδια της ζωής του. Σκεφτόταν, τώρα, το πόσο κοντά στο θάνατο ήταν, όταν ξαφνικά ένιωσε το σκοινί πού ήταν δεμένο στη μέση του να τον τραβά δυνατά. Το σώμα του ορειβάτη κρεμόταν πλέον στον αέρα. Μόνο το σκοινί τον κρατούσε ζωντανό. Εκείνη τη στιγμή της αμηχανίας και καμιάς άλλης επιλογής, φώναξε: - Θεέ μου, βοήθησε με! Ξαφνικά, μια βαθειά φωνή προερχόμενη από τον ουρανό απάντησε: - Τί θέλεις να κάνω; - Σώσε με, Θεέ μου! - Αληθινά, νομίζεις ότι μπορώ να σε σώσω; - Βέβαια, πιστεύω ότι Εσύ μπορείς! - ΤΟΤΕ, ΚΟΨΕ ΤΟ ΣΚΟΙΝΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΔΕΜΕΝΟ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΣΟΥ…». Στο σημείο αυτό σταμάτησα να διαβάζω και απορημένη σκέφτηκα: «Θεέ μου, τί ζητάς από αυτόν τον άνθρωπο; Είναι δυνατόν να του ζητάς να κόψει το σκοινί, το μόνο πράγμα πού τον κρατάει ζωντανό;» Αλλά, άφησα γρήγορα αυτές τις σκέψεις και έβαλα τον εαυτό μου στη θέση του ορειβάτη. Αλήθεια, ΕΣΥ, τί θα έκανες; Με ανάμεικτα συναισθήματα και σχεδόν βέβαιη για την απάντηση μου, συνεχίζω να διαβάζω: «Η ομάδα διάσωσης, την άλλη μέρα, είπε ότι ένας ορειβάτης βρέθηκε πεθαμένος, παγωμένος και το σώμα του κρεμόταν από ένα σκοινί. Τα χέρια του κρατούσαν σφιχτά το σκοινί ΜΟΝΟ 3 μέτρα μακριά από τη γη…». Και εσύ; Πόσο κολλημένος είσαι στο σκοινί σου; Ποτέ μην αμφισβητήσεις όσα είναι από το Θεό. Ποτέ δεν θα πρέπει να λες ότι σε έχει ξεχάσει ή σε έχει εγκαταλείψει. Ποτέ μη νομίζεις ότι δεν σε φροντίζει. Θυμήσου ότι σε κρατάει πάντα με το δεξί Του χέρι και η επιλογή να απλώσεις το δικό σου χέρι ανήκει σε εσένα.
Ό,τι κι αν έκανε η μάνα για το παιδί της αυτό πήγαινε στα χαμένα. Όσες προσπάθειες κι αν έκανε να το φέρει στο δρόμο του Θεού, ήτανε άκαρπες. Άσπρο η μάνα,μαύρο ο γιος. Κι όσο έβλεπε να βγαίνουν απ’ τα χέρια της, με την χάρη του Θεού, παιδιά υπέροχα, έξυπνα, χρήσιμοι άνθρωποι στην κοινωνία, παιδιά περήφανα που την είχανε δασκάλα, και το δικό της το μοναδικό παιδί, που του αφοσιώθηκε ολότελα σαν έμεινε χήρα, να μην αποφασίζει για κάτι, της ερχότανε τρέλλα. Η παρέα του έβαλε κατά νου να ξεθεμελιώσει και να ρημάξει κράτος, ηθική, θρησκεία, πατρίδα.Έλα τώρα εσύ μάνα, που γαλουχήθηκες και γαλούχησες γενεές γενεών με ό,τι ωραιότερο υπάρχει σε ουρανό και γη, να συμφωνήσεις με το παιδί αυτό. Μέρες, εβδομάδες, μήνες έλειπε από το σπίτι, χωρίς σημάδια ζωής. Κι’ η μάνα, αχ, αυτή η μάνα! Ποιος θα γράψει ποτέ τους πόνους, τους μόχθους ,τα δάκρυα αυτών των μανάδων, που δεν βλέπουν καμιά προκοπή, καμιά λαχτάρα στα παιδιά τους! Οι άλλες που δικαιώνονται, χορταίνουν τουλάχιστο με τους επαίνους και τα συχαρίκια των συγγενών. Η μάνα λοιπόν περίμενε. Πάντα περίμενε μια αλλαγή. Η προσευχή της, το λιβάνι που έκαιγε, το καντηλάκι που άναβε, ήταν όλα, μα όλα γι’ αυτό το παιδί. Όταν ήρθε ο καιρός του να πάει στρατιώτης, αναθάρρησε η μάνα. Ίσως εδώ βρει τον εαυτό του, είπε. Αυτός όμως παρουσίασε πιστοποιητικό ψυχιάτρου και πήρε αναβολή. Και να βλέπει η μάνα τις επιτυχίες των άλλων παιδιών, τα πτυχία ,τις υποτροφίες και το δικό της παιδί χαμένο στις ιδέες του, τις μηδενιστικές, τις καταστροφικές,. Κι’ αυτή εκεί, καντήλι και θυμίαμα, λάδι και δάκρυ. Σημάδια έκανε το πάτωμα. Κάποτε παρουσιάσθηκε στο σπίτι, γιατί πήρε την απόφαση να πάει στρατιώτης .»Καλό σημάδι» είπε μέσα της η μάνα. Πέρασε όλη την θητεία του σε φυλάκιο του Έβρου. Δεν ήρθε να τη δει ούτε μια φορά. Κι’ η μάνα δεν άφησε το εικονοστάσι χωρίς λάδι και δάκρυ ούτε ένα βράδυ. Κάποτε απολύθηκε. Μάιο μήνα ήρθε ίσια στο σπίτι. Χαρούμενος, κεφάτος, σα να μην έλειψε ούτε μια μέρα. Της ζήτησε χρήματα να πάει λιγες μέρες στη θάλασσα με κάτι φίλους. Του έδωσε αμέσως. Ένιωθε να παλεύει η μάνα με κάποιον στήθος με στήθος. Κι’ αυτός ο κάποιος δεν ήταν το παιδί της . Ήταν το πνεύμα του κακού που έπρεπε να το νικήσει το πνεύμα του Θεού. Πέρασαν δέκα μέρες κι όλη η παρέα γύρισε. Γύρισαν χαρούμενοι. Είπανε τα νέα τους, φάγανε, ήπιανε καφέ και τότε ο γιος της της φέρνει ένα δέμα. -Μάνα , σου έφερα ένα δώρο. Είπα να μην έρθω με άδεια χέρια αυτή τη φορά. Άνοιξέ το να δούμε αν σου αρέσει. Δώρο από σένα αγόρι μου και δεν θα μου αρέσει; Και μόνο που με σκέφτηκες φτάνει. -Άνοιξέ το , λοιπόν… Η μάνα παίρνει το δέμα και το ανοίγει . Μόλις αντίκρυσε το δώρο πάγωσε. Τα δάκρυά της αυλάκωσαν τα μάγουλά της. Ήταν ένα πανέμορφο καντηλάκι ,σπάνιας τέχνης . -Μάνα,σ’ έβλεπα πρωί και βράδυ να ανάβεις το καντήλι και ήξερα, ήμουνα βέβαιος πως τόκανες για μένα. Στη σκέψη μου ,στη θύμησή μου, σ’ έφερνα πάντα μπροστά στο καντηλάκι. Τίποτε δεν μου ξέφευγε απ’ όσα έκανες , απ’ όσα υπέφερες. Καποιο μέρος ήθελα νάχω σ’ αυτή σου τη λαχτάρα. Άντε λοιπόν ,σήκω. Έλα μπράβο, βάζω το καντηλάκι, βάζεις το λάδι και το… δάκρυ!…. Μα σούφερα ένα ακόμη ακόμη δώρο. Άνοιξέ το!… Πήρε η μάνα το δεύτερο δώρο, το ανοίγει και τι να δει! Ένα κ α ν τ ή λ ι ! -Κι άλλο παιδάκι μου; Δίδυμα ήτανε; -Αυτό για το σαλόνι. Φωνάξαμε τον πατέρα Γρηγόριο να κάνει αγιασμό και βρήκε το σαλόνι χωρίς καντήλι. Ξέρεις πόσο ντροπιάστηκα; Ολόκληρο σαλόνι χωρίς καντήλι ; Μ ά ν ε ς αγρότισσες, μάνες νησιώτισες, μάνες πολίτισες, Βορειοηπειρώτισες. Μάνες που τα παιδιά σας γέμισαν την ποδιά σας με πτυχία, με διπλώματα κι εσείς οι άλλες, που πασχίζετε μαζί με μένα για νάβρουν τα παιδιά σας μια θέση στον ήλιο… Και σεις που πιστεύετε, και σεις που δεν πιστεύετε, πάρτε το λάδι και το δάκρυ σας κι ελάτε να ανάψουμε όλες μαζί το κ α ν τ η λ ά κ ι που έφερε ο γιος μου. Αφήστε όλους αυτούς , που θέλουν τάχα να προστατέψουν τα παιδιά μας από αρρώστιες κι αρχίζουν να διαφημίζουν στην τηλεόραση ανομολόγητους τρόπους, ελάτε λέω, να γονατίσουμε και να ζητήσουμε απ’ τον Θεό να σώσει τα παιδιά μας. Λάδι και δάκρυ χρειάζονται τα παιδιά μας. Με λάδι και δάκρυ δεν χάνονται ποτέ! Φανής Μήτσου Θεοδωρίδου Ζωντανές Ιστορίες Ευχαριστίες στην Ιωάννα Ιωαννίδου για την αποστολή του κειμένου. Πηγή
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΣ, επίσκοπος Ικονίου Ήταν Καππαδόκης, σύγχρονος του Μ. Βασιλείου και φίλος του. Διακεκριμένος για τη μεγάλη του μόρφωση και ευσέβεια, αναδείχθηκε επίσκοπος Ικονίου το έτος 344. Υπήρξε άριστος επίσκοπος και μετείχε στη Β' Οικουμενική Σύνοδο στην Κωνσταντινούπολη, όπου και διέπρεψε. Ο Αμφιλοχίας δεν είχε κύρος μόνο στη δική του Εκκλησία, αλλά το ηθικό κύρος του είχε επεκταθεί και σε άλλες περιοχές. Έτσι, παρενέβαινε και σε Εκκλησίες κοντινές, όπου διασφάλιζε την ειρήνη και ορθοτομούσε το λόγο της αληθείας. Διότι στο έργο του, είχε οδηγό τα θεόπνευστα λόγια του Απ. Παύλου: "Σπούδασον σεαυτόν δόκιμον παραστήσαι τω Θεώ, εργάτην ανεπαίσχυντον, ορθοτομούντα τον λόγον της αληθείας"1. Δηλαδή, λέει ο Απ. Παύλος, προσπάθησε να παραστήσεις τον εαυτό σου στο Θεό δοκιμασμένο και τέλειο εργάτη, που δεν τον ντροπιάζει το καλοφτιαγμένο έργο του, και διδάσκει ορθά το λόγο της αληθείας. Στην προς Αμφιλοχία επιστολή ο Μ. Βασίλειος φανερώνει τη λαμπρή ηθική φυσιογνωμία του Αμφιλοχίου. Τον παρακαλεί να παραστεί στην τιμητική γιορτή υπέρ των μαρτύρων της Καισαρείας, για να αποβεί αυτή σεμνότερη, διότι ο λαός της Καισαρείας τον αγαπά, όσο κανένα άλλο επίσκοπο. Ο Αμφιλοχίας συνέταξε αρκετούς λόγους για την Ορθοδοξία μας και πέθανε ειρηνικά το έτος 394. 1. Β' προς Τιμόθεον, 6' 15. Απολυτίκιο. Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε. Σοφίας τήν έλλαψιν, ως καθαρός μυηθείς, δογμάτων ορθότητος, φωτοειδείς αστραπάς, εκλάμπεις τοις πέρασι σύ γάρ την εν Τριάδι, ομοούσιον φύσιν, εκήρυξας ασυγχύτως, καθελώντας αιρέσεις. Διό σε Ιεράρχα Αμφιλόχιε, Χριστός έδόξασε.
Ο ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ, επίσκοπος Ακραγαντίνων Γεννήθηκε στον Ακράγαντα της Σικελίας από ευσεβείς και εύπορους γονείς, το Χαρίτωνα και τη Θεοδότη. Βαπτίστηκε από τον επίσκοπο Ποταμίωνα, ο οποίος τον ανέθρεψε, τον μόρφωσε και τον κατάταξε στις τάξεις του Ιερού κλήρου, στα χρόνια του βασιλιά Ιουστινιανού του Ρινότμητου (685-695). Δεκαοκτώ χρονών πήγε για προσκύνημα στους Αγίους Τόπους και εκεί χειροτονήθηκε Διάκονος από τον επίσκοπο Ιεροσολύμων Μακάριο. Κατόπιν επανήλθε στο Βυζάντιο και από 'κει στη Ρώμη, όπου για τις μεγάλες του αρετές και τη μεγάλη του μόρφωση προήχθηκε στην επισκοπή των Ακραγαντίνων. Στην επισκοπή αυτή βρήκε σφοδρούς κατηγόρους δύο κληρικούς, τον Σαβίνο και τον Κρισκέντιο, που τον συκοφάντησαν για μοιχεία. Αλλά με θαυματουργικό τρόπο ο Γρηγόριος τους ντρόπιασε και παρέλαβε πάλι την Εκκλησία μετά από διετή φυλάκιση και αργία. Στη συνέχεια έκανε και άλλα θαύματα. Απεβίωσε ειρηνικά σε βαθιά γεράματα το 690 μ. Χ. Σώζονται 10 εξηγηματικοί λόγοι του στον Εκκλησιαστή. Απολυτίκιο. Ήχος α'. Της ερήμου πολίτης. Γρηγορών εκ σπάργανων φερωνύμως Γρηγόριε, εν τοις δικαιώμασι Πάτερ του των όλων δεσπόζοντος, επλήσθης ουρανίων δωρεών, ως γρήγορος ποιμήν των ευσεβών δια τούτο προς λειμώνας αειθαλείς, Ιθύνεις τους βοώντας σοι δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω ένεργούντι διό σου, πάσιν ιάματα.
Ο ΟΣΙΟΣ ΣΙΣΙΝΙΟΣ, ο Ομολογητής Διέπρεψε κατά το διωγμό εναντίον των χριστιανών, όταν αυτοκράτορας ήταν ο Διοκλητιανός (300 μ. Χ.). Ο όσιος Σισίνιος καταγόταν από την Κύζικο και κήρυττε με θάρρος και τόλμη τη χριστιανική αλήθεια. Για το έργο του αυτό, υπέστη πολλές φυλακίσεις και ανελέητους δαρμούς. Όταν αυτοκράτορας έγινε ο Μεγάλος Κωνσταντίνος, ο όσιος Σισίνιος αφέθηκε ελεύθερος και εξακολούθησε τον ευσεβή και θεάρεστο αγώνα του. Αλλά όταν ξέσπασε η αίρεση του Αρείου, συμμετείχε στην πάλη υπέρμαχος του ορθοδόξου δόγματος. Και έτσι γενναία αγωνιζόμενος ο όσιος Σισίνιος, τελείωσε την ολόψυχα αφιερωμένη στο Χριστό ζωή του.
Ο ΟΣΙΟΣ ΙΣΧΥΡΙΩΝ, ο Επίσκοπος Ίσως ήταν επίσκοπος Ταρσού. Απεβίωσε ειρηνικά.
Ο ΑΓΙΟΣ ΕΛΕΝΟΣ, επίσκοπος Ταρσού Απεβίωσε ειρηνικά.
Ο ΑΓΙΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ, Πατριάρχης Κων/πολης Στους Συναξαριστές αγνοείται η μνήμη του. Πρόκειται για τον Διονύσιο Α' τον Πελοποννήσιο, που από επίσκοπος Φιλιππούπολης, εκλέχτηκε οικουμενικός Πατριάρχης (α' το 1467-1472 και το 6' το 1489-1491). Μετά την παραίτησή του από το θρόνο, έζησε στη Μονή Εικοσιφοινίσσης στη Δράμα, όπου και πέθανε ειρηνικά.
ΔΙΗΓΗΣΗ ΟΠΤΑΣΙΑΣ (κάποιου) ΙΩΑΝΝΗ Λεπτομέρειες βλέπε στον "Μέγα Συναξαριστή" του Ματθαίου Λαγγή, τόμος 11ος, σελίδα 595, έκδοση 1993.
Η ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΗΤΡΟΦΑΝΗ Ιεράρχη που μετονομάστηκε ΜΑΚΑΡΙΟΣ και υπήρξε πρώτος επίσκοπος Βορονεζίας το 1703. Και του Αγίου μεγάλου δούκα ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ του Νέβσκη
Η ΑΓΙΑ ΜΕΡΟΠΗ (η Μυρώπη) Είναι το ίδιο πρόσωπο μ' αυτό της 2ας Δεκεμβρίου, όπου και το σχετικό υπόμνημα. Άγνωστο γιατί εδώ επαναλαμβάνεται. Κάποια Συναξαριακή πηγή αναφέρει: "Σύναξις αυτής εν τη Εκκλησία της Αγίας Ειρήνης τη ούση προς θάλασσαν".
Ο ΑΓΙΟΣ DEINIOL (Ουαλός) Λεπτομέρειες για τη ζωή αυτού του αγίου της ορθοδοξίας, μπορεί να βρει ο αναγνώστης στο βιβλίο "Οι Άγιοι των Βρεττανικών Νήσων", του Χριστόφορου Κων. Κομμοδάτου, επισκόπου Τελμησσού, Αθήναι 1985. Πηγή
Μεγάλη υπόθεση να έχει ο άνθρωπος την ευλογία του Θεού! Πλούτος είναι! Ό,τι έχει ευλογία, στέκει, δεν γκρεμίζεται. Ό,τι δεν έχει ευλογία, δεν στέκει. Η αδικία είναι μεγάλη αμαρτία. Όλες οι αμαρτίες έχουν ελαφρυντικά, η αδικία δεν ..έχει· μαζεύει οργή Θεού. Φοβερό! Αυτοί που αδικούν, βάζουν φωτιά στο κεφάλι τους. Από την μια μεριά βλέπεις να κάνουν μια αδικία και από την άλλη να πεθαίνουν δικοί τους άνθρωποι και να μη δίνουν σημασία. Πώς να κάνουν προκοπή οι άνθρωποι με τόσες αδικίες; Κάνουν αυτά που κάνουν, δίνουν δικαιώματα και στον διάβολο, γι’ αυτό μετά περνούν δοκιμασίες, τους βρίσκουν αρρώστιες κ.λπ. και σου λένε: «Κάνε προσευχή να γίνω καλά».
Τα περισσότερα κακά που συμβαίνουν είναι από αδικίες. Όταν λ.χ. μαζεύεται με αδικία η περιουσία, ζουν οι άνθρωποι λίγα χρόνια σαν αρχοντόπουλα και μετά τα δίνουν, όσα μάζεψαν, στους γιατρούς. Τί λέει ο Ψαλμός; «Κρείσσον ολίγον τω δικαίω υπέρ πλούτον αμαρτωλών πολύν». «Ανεμομαζώματα, ανεμοσκορπίσματα». Όσα μαζεύουν, φεύγουν όλα εξανεμίζονται. Σπάνια, σε πολύ λίγους συμβαίνει να είναι οι αρρώστιες, οι χρεωκοπίες κ.λπ. μια δοκιμασία του Θεού. Αυτοί θα έχουν καθαρό μισθό. Σ’ αυτήν την περίπτωση συνήθως γίνονται ύστερα πιο πλούσιοι, σαν τον Ιώβ. Αλλά και πολλοί άνθρωποι που βγαίνουν άλειωτοι, είναι και από αυτό· κάποια αδικία έχουν κάνει.
Ο άδικος, και γενικά κάθε ένοχος, όταν δεν ζητήσει συγχώρηση, ταλαιπωρείται από την συνείδησή του και επιπλέον από την αγανάκτηση του αδικημένου. Γιατί, όταν ο αδικημένος δεν τον συγχωρήσει και γογγύζει, τότε ο άδικος ταλαιπωρείται πολύ, βασανίζεται. Δεν μπορεί να κοιμηθεί. Σαν να τον χτυπούν κύματα και τον φέρνουν σβούρα. Είναι μυστήριο πράγμα το πως το πληροφορείται! Όπως, όταν ένας αγαπά κάποιον και τον σκέπτεται με την καλή έννοια, εκείνος το πληροφορείται, έτσι και σ’ αυτήν την περίπτωση. Ω, ο γογγυσμός του άλλου τον κάνει άνω-κάτω! Και μακριά να είναι, τι στην Αυστραλία, τι στο Γιοχάνεσμπουργκ, δεν μπορεί να ησυχάσει, όταν είναι αγανακτισμένος ο άλλος εξαιτίας του.
(Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου. «Λόγοι. Α΄», εκδ. Ι. Ησυχαστήριον Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος. Σουρωτή Θεσ/νίκης)
Ο Oρθόδοξος Nαός είναι μια μικρογραφία του σύμπαντος κόσμου (ορατού και αοράτου). Τίποτε δεν είναι τυχαίο στον χριστιανικό ναό. Το κάθε τι έχει μελετηθεί σχολαστικά και έχει τη δική του χρησιμότητα και σημασία. Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας όρισαν οι πιστοί μπαίνοντας στο ναό, για να συμμετάσχουν στην λατρεία και την ευχαριστιακή σύναξη, να εγκαταλείπουν προς ώρας τα εγκόσμια και να εισέρχονται στη σφαίρα του υπεραισθητού. Γι’ αυτό τα πάντα μέσα στο ναό έχουν το βαθύτερο συμβολισμό τους, ώστε να δίνονται στους πιστούς σωστικά μηνύματα.
Διάφοροι Συμβολισμοί :
1. Ο τρούλος συμβολίζει τον ουρανό. 2. Τα κανδήλια και οι πολυέλαιοι συμβολίζουν τα άστρα του ουρανίου θόλου. 3. Το άγιο Βήμα συμβολίζει τον Παράδεισο, την Άνω Ιερουσαλήμ (Αποκ.21:2), μέσα στον οποίο τελείται ακατάπαυστα η ουράνια Θεία Λειτουργία, με λειτουργούς τους αγγέλους. 3. Η Αγία Τράπεζα συμβολίζει το Θρόνο του Εσφαγμένου Αρνίου (Αποκ. Αποκ.22:3). 4. Τα καλύμματα, της Αγίας Τραπέζης συμβολίζουν τα ιερά σάβανα και τη σινδόνα, με την οποία τυλίχθηκε το άχραντο Σώμα του Χριστού κατά την θεία ταφή Του. 5. Οι ιερείς συμβολίζουν τους αγίους αγγέλους, τα λειτουργικά πνεύματα του Θεού (Εβρ.1:14), 6. Τα ιερά τους άμφια έχουν και αυτά το συμβολισμό τους. Η λαμπρότητα και η καθαρότητά τους συμβολίζουν την ιερατική χάρη, που είναι ενδεδυμένοι. 7. Η γη συμβολίζεται δια του δαπέδου του ναού. Εκεί στέκονται οι πιστοί, οι οποίοι απαρτίζουν την επί γης στρατευόμενη Εκκλησία και ατενίζουν τον ουρανό (θόλο), τον Παράδεισο (ιερό βήμα) και τους εικονιζόμενους αγίους 8. Η Αγία Τράπεζα στηρίζεται συνήθως σε έναν στύλο, ο οποίος συμβολίζει τον ασάλευτο στύλο της Εκκλησίας, το Χριστό, ή σε τέσσερις στύλους που συμβολίζουν τους τέσσερις Ευαγγελιστές. 9. Πάνω στην Αγία Τράπεζα υπάρχει το ιερό Ευαγγέλιο, το οποίο συμβολίζει την πραγματική παρουσία του Χριστού στην Εκκλησία και το γεγονός ότι η Εκκλησία διαφυλλάσει την Αλήθεια. 10. Υπάρχει ακόμα ο Σταυρός ευλογίας, ο οποίος συμβολίζει την ανίκητη δύναμη της Εκκλησίας κατά του κακού. 11. Tα κηροπήγια, τα οποία συμβολίζουν το ανέσπερο φως της χριστιανικής διδασκαλίας. 12. Πίσω από την Αγία Τράπεζα υπάρχουν τα εξαπτέρυγα, μεταλλικά λάβαρα με παραστάσεις αγγελικών μορφών που ακτινοβολούν. Συμβολίζουν ασφαλώς το αγγελικό τάγμα των εξαπτερύγων αγγέλων, το οποίο παραστέκεται τιμητικά στο Θεό (Ησ.6:1-2, Αποκ.4:6-8). 13. Στη βορειοανατολική πλευρά του ιερού βήματος υπάρχει η κόγχη της ιεράς Προθέσεως, η οποία συμβολίζει το ιερό σπήλαιο της Γεννήσεως του Κυρίου. 14. Ο άμβωνας συμβολίζει τον τάφο του Χριστού και ο διάκονος τον άγγελο της Αναστάσεως (Μάρκ.16:6). Φέρει παραστάσεις των ιερών Ευαγγελιστών και υπάρχει ανάγλυφο περιστέρι, πάνω στο οποίο τοποθετείται το ιερό Ευαγγέλιο και συμβολίζει το Άγιο Πνεύμα. 15. Στο μπροστινό μέρος του σολέα βρίσκονται τα μεγάλα μανουάλια, τα οποία μαζί με τα κανδύλια του τέμπλου, εκτός από το φως που εκπέμπουν, συμβολίζουν το νοητό φως του Χριστού, το οποίο «φαίνει πάσι». Το ίδιο και οι πολυέλαιοι οι οποίοι κρέμονται από την οροφή και συμβολίζουν το φως του Χριστού και τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, που κατέρχεται από τον ουρανό. 16. Τα κεριά συμβολίζουν την ψυχή μας, η οποία θα πρέπει να είναι καθαρή όπως το φως και να καίει σαν τη φωτιά από λαχτάρα για την ένωσή της με το Χριστό. 17. Οι εύηχες καμπάνες καλούν τους πιστούς να προσέλθουν στην Εκκλησία. Έχουν πάρει την ονομασία τους από την Καμπανία, περιοχή της Ιταλίας, στην οποία πρωτοκατασκευάστηκαν. Συμβολίζουν δε τις σάλπιγγες των αγγέλων για εκγρήγορση.
Ο ορθόδοξος ναός αποτελεί το κέντρο της ενοριακής ζωής. Δεν είναι τυχαίο ότι, κατά κανόνα, κτίζεται στο κέντρο της συνοικίας, ή του χωριού και οι τρούλοι και το καμπαναριό προεξέχουν των παρακείμενων κτιρίων. Παλαιότερα όταν υπήρχε έντονο το στοιχείο της κοινωνικότητας και δεν είχε υπεισέλθει το μικρόβιο της αστικής απομόνωσης, ο περίβολος του ναού ήταν τόπος συγκέντρωσης και επίλυσης των προβλημάτων των ενοριτών με κοινή συμμετοχή όλων
Ο ναός είναι το δεύτερο σπίτι του πιστού. Βρέφος όντας εκεί οδηγείται για τον σαραντισμό. Στο ναό λαμβάνει το άγιο Βάπτισμα και αναγεννάται σε νέα εν Χριστώ ύπαρξη. Εκεί στεφανώνεται και μοιράζεται τη χάρα του γάμου του με όλη την τοπική εκκλησία. Εκεί απολαμβάνει τις χαρές των μεγάλων γιορτινών ημερών. Στο ναό χαίρεται τη βάπτιση των παιδιών του. Εκεί μετέχει των ιερών μυστηρίων και λαμβάνει τη λυτρωτική χάρη του Θεού. Μέσα σ’ αυτόν σπεύδει να προσευχηθεί για τις δυσκολίες της ζωής και να αντλήσει δύναμη για την πορεία της ζωής του. Εκεί οδηγείται με το πέρας της επί γης ζωής του, για την εξόδιο ακολουθία του. Στο ναό θα αναπέμπονται εσαεί επιμνημόσυνες δεήσεις γι’ αυτόν και για όλους τους κεκοιμημένους πιστούς. http://inpantanassis.blogspot.gr/2012/05/blog-post_30.html Πηγή
Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ, που θυμάται να συνομιλήση με τον Θεόν μόνον όταν φθάση η ωρισμένη ώρα της προσευχής, δεν έχει ακόμη μάθει να προσεύχεται, λέει ένας από τους Πατέρας.
ΑΠΟ ΤΟΥΤΑ τα τέσσερα έχει πιο πολύ ανάγκη η ψυχή, έλεγε κάποιος Γέροντας: Να φοβάται την κρίσι του Θεού, να μισή την αμαρτία, ν’ αγαπά την αρετή και να προσεύχεται αδιαλείπτως.
ΟΤΑΝ ήμουν νέος, έλεγε στους αδελφούς ο Αββάς Ισίδωρος, ο Πρεσβύτερος της σκήτης, δεν είχα ωρισμένο καιρό για προσευχή. Προσευχόμουν χωρίς διακοπή όλη την ημέρα και το μεγαλύτερο μέρος της νύκτας. Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ του χριστιανού, λέγει κάποιος Γέροντας, πρέπει να γίνεται, πρώτον, με διάθεσι ειρηνική, ύστερα με ησυχία και κοσμιότητα. Όταν προσεύχεται μαζί με άλλους στην εκκλησία, πρέπει ν’ αποφεύγη τις εξωτερικεύσεις της ευλαβείας του και τις δυνατές φωνές που φέρνουν σύγχυσι και στον ίδιο και στους άλλους. Η προσευχή οφείλει να γίνεται με εσωτερικό πόνο της καρδιάς και με ήρεμο νου αφωσιωμένο στο Θεό. Υπάρχουν άνθρωποι, που πάσχουν από σωματικές αρρώστειες κι ενώ χειρουργούνται ή καυτηριάζονται από το γιατρό, υποφέρουν καρτερικά τον πόνο, χωρίς φωνές και φασαρία, σιωπηλά και υπομονετικά. Άλλοι πάλι ανυπόμονοι χαλούν τον κόσμο από τις φωνές, όταν τους κάνουν θεραπεία. Μήπως όμως έτσι αποφεύγουν τον πόνο; Μάλλον τον αυξάνουν. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με την προσευχή. Οι πνευματικώτεροι άνθρωποι προσεύχονται αθόρυβα με «στεναγμούς αλαλήτους». ΄Ετσι διατηρούν την ψυχική τους γαλήνη. Οι άλλοι δε συγκρατούν τον εαυτό τους. Προσεύχονται μεγαλοφώνως, με εκδηλώσεις εξωτερικές, που συχνά σκανδαλίζουν τους άλλους. Ο πραγματικός χριστιανός πρέπει ν’ αποφεύγη την ακαταστασία και τα εξωτερικά σχήματα. Να προτιμά την τάξι, την ησυχία και την ταπείνωσι. Αυτό ζητά και ο Θεός με το στόμα του Προφήτου, που λέγει: «επί τίνα επιβλέψω, αλλ’ ή επί τον ταπεινόν και ησύχιον, τον τρέμοντα μου τους λόγους;» Όσοι χριστιανοί διάλεξαν αυτό το δρόμο, έγιναν παράδειγμα και φως για πολλούς άλλους. Από το Γεροντικόν κεφάλαιο ε'
Στις 8 Νοεμβρίου εορτάζεται η "Σύναξις των Παμμεγίστων Ταξιαρχών Μιχαήλ και Γαβριήλ" ή "Σύναξις των Αγίων Ασωμάτων Δυνάμεων". Οι Άγγελοι και οι Ταξιάρχες κατέχουν κορυφαία θέση στη λατρεία, τη λαϊκή παράδοση και την τέχνη. Επίσης ο Αρχάγγελος Μιχαήλ θεωρείται προστάτης της Πολεμικής Αεροπορίας μας. Από τους Αρχαγγέλους μόνο τρεις αναφέρονται ονομαστικά στη Βίβλο, οι Μιχαήλ, Γαβριήλ και Ραφαήλ. Σύμφωνα με εξωβιβλικές παραδόσεις, οι Αρχάγγελοι είναι επτά, οι εξής: Μιχαήλ («Ποιος είναι σαν το Θεό;»): Ο Μιχαήλ οδήγησε τους καλούς Αγγέλους στη νίκη, κατά τον πόλεμο εναντίον του Εωσφόρου (Σατανά) και των κακών αγγέλων. Γαβριήλ («Άνθρωπος του Θεού»): Είναι ο αγγελιαφόρος του Θεού στο ανθρώπινο γένος. Ραφαήλ («Βοήθεια του Θεού»): Ο ελεήμων θεραπευτής, απεσταλμένος του Θεού να απαλύνει την ασθένεια και τον πόνο. Ουριήλ («Πυρ του Θεού»): Το φως ή η φωτιά του Θεού. Σαλαθιήλ («Προσευχή του Θεού»): Ο προστάτης της προσευχής. Γεγουδιήλ («Υπερηφάνεια του Θεού»): Ο προστάτης, υπερασπιστής και βοηθός όσων μοχθούν. Βαραχιήλ («Ευλογία του Θεού»): Ο άγγελος των θείων ευλογιών. http://leimwnas.blogspot.gr/2012/11/t.html Πηγή
H σημαία του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου... (αντίγραφο) με τα μυστηριώδη ιερογλυφικά στην Μονή Βατοπαιδίου. Βρίσκεται στον εξωνάρθηκα του κεντρικού ναού. Θα υψωθεί σαν άλλοτε στον Ουρανό της Βασιλεύουσας! ΠΟΛΥ ΣΥΝΤΟΜΑ. http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2012/02/blog-post.html
«Γέροντα είδες που ψηφίσανε τα μέτρα; Είναι τρελοί;» «Κάτσε να δεις! Θα πάρουν κι άλλα μέτρα... Αυτά δεν ήταν τα τελευταία...» «Σοβαρά μιλάς; Τι θα κάνουμε;» «Έχει ο Θεός, πουλάκι μου...Μην στενοχωριέσαι... Να προσεύχεσαι! Να προσεύχεσαι, όλα αυτά που περιμένουμε να γίνουν, να έρθουν γρήγορα και να τελειώσουν γρήγορα, να μην ταλαιπωρηθεί ο κόσμος...» http://hggiken.pblogs.gr/2012/11/tha-paroyn-ki-alla-metra-ayta-den-htan-ta-teleftaia.html
Είναι φυσικό και εύλογο η παγκόσμια οικονομική κρίση που παρατηρείται να προκαλεί μία ανησυχία και να ταράσσει την ηρεμία των κατά κοινή ομολογία εκπεσόντων πολιτικών αρχόντων σε πολλές χώρες μεταξύ αυτών και στη χώρα μας. Οι καημένοι άρχοντες κατά το παράδειγμα του σκληρόκαρδου Φαραώ επιστρατεύουν τα επιτελεία τους και τους επιφανείς επιστημονικούς συνεργάτες τους και απεγνωσμένα επιχειρούν να διασφαλίσουν τα κεκτημένα τους και να προστατεύσουν το οικοδόμημά τους. Λησμονούν ωστόσο, ότι «εάν μη Κύριος οικοδομήση οίκον εις μάτην εκοπίασαν οι οικοδομούντες αυτόν’ εάν μη Κύριος φυλάξη πόλιν εις μάτην ηγρύπνησεν ο φυλάσσων» (ψαλμ. 127,1). Και τον οίκο της αδικίας που οι πολιτικοί και όχι μόνο άρχοντες ύψωσαν δεν τον ανέχεται ο Κύριος που μισεί την αδικίαν και αγαπά την δικαιοσύνην. Και είναι οίκος αδικίας γιατί στηρίζει τον πλούσιο και δίδει τα ψίχουλα στον φτωχό Λάζαρο, διανέμει άνισα τους καρπούς του αγρού του Κυρίου στους λίγους και αφήνει τη μιζέρια και τη δυστυχία να βασανίζουν την φτωχολογιά. Είναι οίκος αδικίας γιατί έχει ως κεντρικό άξονα στήριξης τη διαφθορά και ως μοχλό κίνησης τη σήψη και την παρανομία. Είναι οίκος αδικίας γιατί μέσα του κυριαρχεί η ιδεολογία της καταστροφής όλων αυτών των ευλογιών που απλόχερα πρόσφερε ο Παντοκράτωρ Πατέρας μας στον άνθρωπο. Είναι οίκος αδικίας γιατί μέσα του κρύβει την ακαθαρσία και τη βρωμιά. Είναι οίκος αδικίας γιατί αποτελεί μόνιμη εστία μόλυνσης και πηγή μικροβίων που με τη σειρά τους στο όνομα της άκρατης ηδονής και της ανεξέλεγκτης συγκέντρωσης κέρδους προκαλούν φοβερές μάστιγες και επιδημίες και ανίατες ασθένειες επιφέροντας τελικά το θάνατο. Η οικονομική λοιπόν κρίση που παρατηρείται σήμερα και δημιουργεί αλυσιδωτές παρενέργειες στις εύθραυστες, όπως ααποδεικνύονται οικονομίες των κρατών δεν είναι παρά μία πληγή, ένα δυνατό ταρακούνημα, μία ουράνια γροθιά στο οικοδόμημα της σήψης που αποδείχθηκε περίτρανα πως έχει ξύλινα πόδια. Αποδείχθηκε λοιπόν ότι η ισχύς των φερομένων ως δυνατών του πλανήτη, αυτών που καπηλεύονται τον πλούτο δύναται να αμφισβητηθεί σε πρώτη φάση και να εκπέσει σε δεύτερη προκαλώντας βαρύγδουπο ήχο που θα αποσκοπεί στον συνετισμό της ανθρωπότητας. Η επούλωση δε της πληγής που άνοιξε στις ΗΠΑ εξ αιτίας αποδοχής θεομίσητων νόμων, όπως αυτός λ.χ. του φερομένου «γάμου» των ανωμάλων (ομοφυλοφίλων η κατά το αρχαίο ελληνικό λεξιλόγιο ραπανόπρωκτων -χαυνόπρωκτων) απαιτεί χρόνο, όπως και σε κάθε πληγή άλλωστε. Προϋποθέτει δε τον καλό καθαρισμό η απολύμανση ώστε να αποφευχθούν τα χειρότερα. Όπως λοιπόν είναι απαραίτητο το οξυζενέ και το οινόπνευμα στον γιατρό για να γιατρέψει μια πληγή, έτσι και στην παγκόσμια τούτη κρίση απαιτείται το υλικό της απολύμανσης, ώστε να επουλωθεί αυτή χωρίς τον κίνδυνο της μόλυνσης...
Ο οίκος της ανομίας που κατά κοινή ομολογία έχει ανορθωθεί σήμερα σε ολάκερο τον πλανήτη εύλογα προκαλεί σεισμούς, λιμούς και καταποντισμούς. Τονίζουμε δε πως είναι εύλογο να προκαλούνται δεινά αφού ο ανεγείρων τούτον τον οίκο είναι ο Σατάν. Ας μην κρυβόμαστε λοιπόν καλοί μου άνθρωποι πίσω από το δάκτυλό μας. Ο κόσμος σήμερα χορεύει σε δαιμονικούς χορούς και αφού ο χορογράφος είναι ο μισών τον άνθρωπο Βελζεβούλ είναι λογικό επακόλουθο η χορογραφία να οδηγεί στην καταστροφή. Τώρα λοιπόν αυτά που παρατηρούνται δεν είναι τίποτε άλλο από την πρόγευση των δεινών που ως επιδόρπιο ετοιμάζει ο Σατάν στο τέλος του κατήφορου που τραβά σήμερα η ανθρωπότητα. Ως μεθυσμένοι από τους ήχους των δαιμονικών σειρήνων οι άρχοντες πολιτικοί και θρησκευτικοί διευθύνουν οι άμοιροι το σατανικό τούτο γαϊτανάκι περιπλέκοντάς το ολοένα και περισσότερο. Θεσπίζουν νέους οικονομικούς προϋπολογισμούς, επιχειρούν νέες προβλέψεις συγκομιδής των καρπών, ελπίζουν μάταια να κρατήσουν το χορό της Σαλώμης και πεισματικά αρνούνται να αλλάξουν το χορογράφο. Ίσως αδυνατούν όμως να τον αλλάξουν διότι ζώντας χρόνια στο σκοτάδι της δαιμονικής αμφιβολίας που σκορπούσε από το νησί της Καλυψώς ο μιαρός Βελζεβούλ τυφλώθηκαν σαν τον Κύκλωπα τον Πολύφημο. Και όντες σήμερα οι δυστυχείς τυφλοί και σκληρόκαρδοι σαν τον Φαραώ επιδιώκουν να κατευθύνουν τον άνθρωπο στο φως, το οποίο ωστόσο με την όλη πορεία τους οι ίδιοι έχουν απορρίψει... μέσα από μία εικονική δύναμη που διαθέτουν. Με την εικονική δε δαιμονική και φανταχτερή φορεσιά τους προσελκύουν τις προσδοκίες και τις ελπίδες των ανύποπτων ανθρώπων. Και παρά το γεγονός ότι ημέρα με την ημέρα διαπιστώνεται η γύμνια των σύγχρονων βασιλιάδων -αρχόντων προκαλώντας απογοήτευση εν τούτοις παραμένουν οι δύσμοιροι προσκολλημένοι στο εφήμερο, κάνοντας τον προφήτη Δαυίδ να αντιδρά και να βροντοφωνάζει: «Μην ελπίζετε στους άρχοντες, έχετε την ελπίδα σας στον Θεό». Ο Δαυίδ δηλαδή μας προτρέπει σε αλλαγή. Τι είδους όμως αλλαγή συνιστά; Μας συμβουλεύει να εναποθέσουμε την ελπίδα μας στον Κύριο, τον Θεό μας. Μας συνιστά την επιστροφή στο φως και τη ζωή. Αρκεί άλλωστε ένας σπινθήρας για να διαλυθεί το σκότος. Στον σπινθήρα τούτο κρύβεται καλοί μου άνθρωποι η επίλυση της παγκόσμιας σήμερα ηθικο-οικονομικής κρίσης, η επούλωση της πληγής με ασφάλεια φωτός. Και ως σπινθήρας νοείται η απελευθέρωση του νέου Ισραήλ που θα σημάνει και την αρχή της νέας Εξόδου... προς τη γη της Επαγγελίας. Ιδού λοιπόν η λύση για την ανθρωπότητα και δη για τους ηγέτες αυτής. Να επιστρέψουν στις αλήθειες του Ευαγγελίου, να εναποθέσουν τις ελπίδες τους στο Θεό, να κατευθύνουν το λαό στην πλήρη αποδοχή των σωτήριων κανόνων λειτουργίας του πλανήτη που θέσπισε ο Δημιουργός, να καταστήσουν χορογράφο του χορού της ανθρωπότητας τον Χριστό μας ώστε να γευθούν τις ευλογίες του Αγίου Πνεύματος και εν χορώ και τυμπάνω να δοξολογούν μαζί με τους αγγέλους, τους αγίους και τους οσίους την αγία μας Τριάδα. Η στροφή προς το νέο Ισραήλ ειδικά για μας τους Ορθοδόξους Έλληνες Χριστιανούς είναι η μόνη διαχρονική διέξοδος από την εκάστοτε κρίση. Και αυτό διότι η Ελλάδα όπως διαλαλεί ο ουρανός προστατεύεται από αγγέλους. Το αίμα των αγίων και μαρτύρων της ορθόδοξης πίστης μας έχει βάψει την είσοδο του οικοδομήματος των Ελλήνων Ορθοδόξων, ώστε να μην πειραχθεί από τα δεινά που έρχονται. Έλληνες θαρσείτε. Θυμηθείτε τους Πατέρες σας και αποτινάξτε τη σκλαβιά της ακολασίας και της απιστίας. Κρατηθείτε γερά από τον Όλυμπο και γονατίστε μπροστά στο μεγαλείο του Άθωνα σε μία ευλαβική και ειλικρινή προσευχή μετάνοιας. Αγκαλιάστε τον Χριστό και δώστε και πάλι με την στροφή αυτή το χαμόγελο στην Παναγιά μας. Ακολουθείστε τον Τίμιο Πρόδρομο που ήρθε για να ηγηθεί της επιστροφής των Ελλήνων Ορθοδόξων προς τα δοκιμασμένα νάματα των αγίων Πατέρων. Κάντε το αμέσως γιατί ο Κύριος εξ ουρανού διαμηνύει μέσω ενός αγίου γέροντα ασκητή του Παγγαίου Όρους πως η ανθρωπότητα θα δει πολλά δεινά αν δεν αλλάξει ρότα. «Αμήν λέγω υμίν. Εγώ το Α, εγώ και το Ω. Θέλω να αποστείλω μήνυμα στον πλανήτη γη. Γιατί άνθρωπε χάλασες ότι ωραίο σου έδωσε η Πατήρ μου; Αλλάξτε γιατί θα δείτε πολλά δεινά. Σας προφυλάσσω από τον κατήφορο που πήρατε. Κάνατε ένα μεγάλο αμφιθέατρο, μία μεγάλη πίστα για να χορεύει ο Σατάν. Την κρίση που περνά η ανθρωπότητα και τις αλλεπάλληλες αρρώστιες τις δημιουργήσατε μόνοι σας. Κατά καιρούς και αιώνες έρχεται μία κρίση στον κόσμο για συμμόρφωση. Μην γίνεσθε όργανα του χρήματος. Αυτό να το προσέξουν ειδικά οι Ορθόδοξοι ιερείς. Θα βάλω πάλι τάξη. Το μικρό αυτό κρατίδιο που λέγεται Ελλάδα δεν θα πειραχθεί. Προστατεύετε από αγγέλους. Μακρυά από μπίζνες και χρηματιστήρια οι ιερείς που με αντιπροσωπεύουν. Το Ισραήλ θα δει πολλά δεινά γιατί δεν διορθώνεται. Εκεί μαρτύρησα για σας. Μην είστε κόμπρες και έχιδνες. Ο ουρανός θα σας χαμογελάσει και πάλι. Αμήν». Σ.Ο. Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2008
Ο ΑΓΙΟΣ ΤΗΣ ΣΤΟΡΓΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΥΓΝΩΜΗΣ (Από τον φοιτητή Θεολογίας κ. Σοφό Μιχάλη) Δεν θα παύση η Αγία του Χριστού Ορθόδοξος Εκκλησία, να αναδεικνύη αγίους έως της συντελείας του αιώνος. Χαίρει η Εκκλησία διά τους νεοφανείς αγίους, εξαιρέτως δε, διά το νέκταρ το γλυκύτατον της εναρέτου ζωής, το πολύτιμον σκεύος των δωρεών του Παναγίου Πνεύματος, τον Θεοφόρον Ιεράρχη, τον Άγιον Νεκτάριον επίσκοπον, Πενταπόλεως. Ο Άγιος του Θεού, γεννήθηκε την 1 Οκτωβρίου του 1846 στην Σηλυβρία της Ανατολικής Θράκης κι έλαβε το όνομα Αναστάσιος. Οι γονείς του ήταν ο Δημοσθένης Κεφάλας κι η Μαρία Κεφαλά. Η μητέρα του ήταν πολύ ευσεβής και όταν ο Άγιος ήταν πέντε ετών του δίδαξε τον ν' ψαλμό του Δαβίδ. Όταν ο Αναστάσιος έφθανε στον στίχο "διδάξω ανόμους τας οδούς σου" τον επαναλάμβανε πολλές φορές, σαν να ήξερε πόσο καθοριστικός θα ήταν ο ρόλος του αργότερα. Για λόγους οικονομικούς αφού τελείωσε το Δημοτικό και το Σχολαρχείο στην πατρίδα του, έφυγε σε ηλικία δεκατεσσάρων χρονών για την Κωνσταντινούπολη, και προσελήφθη ως υπάλληλος σε συγγενικό κατάστημα με μόνη αμοιβή στέγη και τροφή. Παρά τις δύσκολες συνθήκες βρίσκει καταφύγιο στη μελέτη, τη μόνιμη στη ζωή του συντροφιά και, μάλιστα, όσα από τα ρητά τα θεωρούσε ωφέλιμα για τους αγοραστές του, τα σημείωνε στα περιτυλίγματα του καπνού. Αργότερα εργάστηκε ως παιδονόμος στο Αγιοταφικό Μετόχι της Πόλης, όπου διευθυντής ήταν ο θείος του. Αγαπούσε και συμμετείχε σχεδόν κάθε ημέρα στις εκκλησιαστικές ακολουθίες. Ο πόθος διά την Μοναχική Πολιτεία ήταν διακαής. Το 1868 σε ηλικία είκοσι ετών φεύγει από την Πόλη και μεταβαίνει στην Χίο και υπηρετεί ως γραμματοδιδάσκαλος στο Λιθί, έως το 1873, όπου προσέρχεται στην Νέα Μονή και μετά από τριετή δοκιμασία λαμβάνει στις 7 Νοεμβρίου 1876 το αγγελικό σχήμα με το όνομα Λάζαρος. Στις 15 Ιανουαρίου (ημέρα της βαπτίσεώς του) το 1877 χειροτονείται διάκονος από τον μητροπολίτη Χίου, Γρηγόριο και μετονομάζεται σε Νεκτάριο. Στην Χίο φοιτά στο Γυμνάσιο, αλλά ο σεισμός του 1881 τον αναγκάζει να έρθει στην Αθήνα, όπου στο Βαρβάκειο δίνει τις απολυτήριες εξετάσεις, ως κατ' οίκον διδαχθείς και παίρνει το απολυτήριο. Το 1881 ταξιδεύει στην Αλεξάνδεια, όπου συναντά τον πατριάρχη Σωφρόνιο, ο οποίος τον παροτρύνει να σπουδάσει στο πανεπιστήμιο, κάτι που γίνεται εφικτό με την οικονομική υποστήριξη των αδελφών Χωρέμη. Το 1882 πήρε την υποτροφία του κληροδοτήματος Α.Γ. Παπαδάκη. Πήρε το πτυχίο του τον Οκτώβριο του 1885 με βαθμό "καλώς". Στις 23 Μαρτίου του 1886 χειροτονείται πρεσβύτερος από τον Αλεξανδρείας Σωφρόνιο. Στις 6 Αυγούστου του ιδίου έτους χειροθετείται Μέγας Αρχιμανδρίτης και Πνευματικός και τοποθετείται στην Πατριαρχική Αντιπροσωπεία Καΐρου. Εργάζεται συνεχώς με ζήλο και αυταπάρνηση. Η Εκκλησία της Αλεξανδρείας τον αμείβει με το ύπατο αξίωμα. Στις 15 Ιανουαρίου του 1889 χειροτονείται μητροπολίτης Πενταπόλεως, στον Άγιο Νικόλαο Καΐρου (ο οποίος ανακαινίστηκε ριζικώς υπό του Αγίου), από τον Πατριάρχη Σωφρόνιο, τον πρώην Κερκύρας Αντώνιο και τον Σιναίου Πορφύριο. Ως μητροπολίτης συνέχισε να ασκεί τα ίδια καθήκοντα, χωρίς μάλιστα να πληρώνεται, λόγω της δεινής οικονομικής κατάστασης του Πατριαρχείου. Έλαβε ενεργό μέρος για τις εκδηλώσεις της 50ετηρίδος της αρχιερατείας του ευεργέτη και προστάτη του Πατριάρχη, που έμελλε να γίνει διώκτης του. Με μεγάλη ταπείνωση δέχτηκε το αξίωμα της αρχιερωσύνης και είναι αξιοσημείωτο να αναφέρωμεν τι έλεγε προς τον Κύριο: "Κύριε διατί με ανύψωσες εις τοσούτον μέγα αξίωμα; Εγώ σου εζήτησα να γίνω μόνον Θεολόγος κι όχι Μητροπολίτης. Εκ νεαράς ηλικίας Σου εζήτησα να γίνω ένας απλός εργάτης του Θείου Λόγου Σου, και Συ, Κύριε, τώρα με δοκιμάζεις με τόσα πράγματα. Αλλ' υποτάσσομαι, Κύριε, εις το θέλημα Σου, και δέομαι: καλλιέργησε εντός μου την ταπεινοφροσύνην και τον σπόρον των λοιπών αγίων αρετών, δι' ων τρόπων γνωρίζεις, και αξίωσόν με να ζήσω πάσας τας επί γης ημέρας μου συμφώνως προς τους λόγους του μακαρίου Παύλου, όστις λέγει: "Ζω Δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός". Και ο Κύριος εισάκουσε τη δέηση του ταπεινού Ιεράρχου. Οι αρετές του Αγίου διεδόθηκαν παντού και όλοι μιλούσαν με θαυμασμό για το θησαυρό που τους χάρισε ο Θεός. Όμως ο δημιουργός της κακίας, ο διάβολος, δεν άργησε να κάνει την εμφάνισή του. Πράγματι κάποιοι φιλόδοξοι κληρικοί που είχαν εισχωρήσει στο περιβάλλον του ενενηντάχρονου Πατριάρχη διέβαλαν τον Άγιο ότι δήθεν ξεσηκώνει το λαό και επιδιώκει να αναλάβει τον Θρόνο της Αλεξανδρείας. Μάλιστα υπαινίχθησαν και ηθικές παρεκτροπές του δικαίου Νεκταρίου. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την παύση του Αγίου από τη Διεύθυνση του Πατριαρχικού Γραφείου και … του επέτρεπαν να λαμβάνει μέρος τροφής εν τη κοινή τραπέζη μετά των ιερέων και να διαμένει στο οίκημα της Πατριαρχικής Επιτροπείας. Μετ' ολίγον αποπέμπεται από την Αίγυπτο με την αιτιολογία "μη δυνειθείς να εξοικειωθή προς το κλίμα της Αιγύπτου". Μάταια ζήτησε να συναντήσει τον Πατριάρχη. Οι πιστοί εθλίβησαν που στερήθησαν τον "συμπαθέστατον των Αρχιερέων και τον αγαθώτατον και δραστηριώτατον των κληρικών". Εδέχθη ο θείος πατήρ την αδικίαν ταύτην και πικρή δοκιμασία εν πολλή ευχαριστία προς τον Κύριον και ανεχώρησε από την Αίγυπτο κι ήλθε στην Αθήνα το 1889, χωρίς χρήματα και απογοητευμένος αναζητώντας εργασία, αδυνατώντας να πληρώσει ακόμη και τα ενοίκια στην Νεάπολη (Εξάρχεια). Μετά από αγώνες καταφέρνει να πάρει μία θέση ιεροκήρυκος στην Εύβοια. Τον Ιούλιο του 1893 μετατίθεται στην νομό Φθιωτοφωκίδος όπου εργάζεται ακάματα για μόλις έξι μήνες, αφήνοντας άριστες εντυπώσεις. Τον Μάρτιο του 1894 αναλαμβάνει τη διεύθυνση της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής. Εργάζεται με ζήλο Θεού για την εμφύτευση του ιερού ζήλου της ιεροσύνης στους ιεροσπουδαστές του, αλλά και την επαγγελματική τους αποκατάσταση, την αναμόρφωση του αναλυτικού προγράμματος της σχολής, ακόμη και για την καλυτέρευση του φαγητού και την άθληση. Κατάφερε να χορηγούνται τέσσερις υποτροφίες κάθε χρόνο για μαθητές προερχόμενους από τη Μικρά Ασία. Το κυριότερο είναι ότι αποτελεί για αυτούς ένα ζωντανό παράδειγμα. Ιδιαίτερη έμφαση έδωσε στη λατρευτική ζωή και ανέδειξε ως λατρευτικό κέντρο το ναό του Αγίου Γεωργίου της Ριζαρείου και τη σχολή πνευματικό ίδρυμα προσκαλώντας επιστήμονες να δίνουν διαλέξεις. Η προσευχή του ήταν το σημαντικότερο λίπασμα για την άνθηση της σχολής. Παράλληλα ασκούσε και λειτουργικό, κηρυκτικό, εξομολογητικό και φιλανθρωπικό έργο. Σχετίζεται με τον παπα-Πλανά και παίρνει μέρος στις αγρυπνίες στο εκκλησάκι του Αγίου Ελισαίου όπου έψαλαν οι Παπαδιαμάντης και Μωραϊτίδης. Τον Ιούλιο του 1898 επισκέπτεται για πρώτη φορά το Άγιο Όρος. Διέμεινε για ένα μήνα και επισκέφτηκε τα κυριότερα μοναστήρια και σκήτες. Συνδέθηκε ιδιαίτερα με τον Γέροντα Δανιήλ με τον οποίο διατήρησε μία πολύχρονη φιλία. Επίσης συνεδέθη με τον π. Ιερώνυμο Σιμωνοπετρίτη ο οποίος αργότερα διαδέχθηκε τον Άγιο Σάββα της Καλύμνου στην πνευματική καθοδήγηση της μονής στην Αίγινα. Το επόμενο καλοκαίρι (Αύγουστος 1898) ταξίδεψε στην Κωνσταντινούπολη και την γενέτειρά του Σηλυβρία. Είχε την ευκαιρία να προσκυνήσει την εικόνα της Παναγίας της Σηλυβριανής και τους τάφους των γονέων του. Το 1904 έγινε πραγματικότητα η επιθυμία του για ίδρυση γυναικείας μοναστικής αδελφότητος, αρχικά αποτελουμένης από τέσσερις αδελφές. Ο Άγιος δεν έπαυε να τις κατευθύνει πνευματικά, να τις στηρίζει ηθικά και οικονομικά. Στις 7 Φεβρουαρίου του 1908 υπέβαλε την παραίτησή του από τη διεύθυνση της Ριζαρείου λόγω ασθενείας. Αφοσιώνεται στην καθοδήγηση των μοναχών, στην ανοικοδόμηση της μονής, στη συγγραφή και στην πνευματική και οικονομική στήριξη των αδυνάτων κατοίκων του. Οι δοκιμασίες όμως δεν σταμάτησαν. Για ποικίλους λόγους η επίσημη αναγνώριση της μονής δεν ήλθε παρά μόνο όταν ο Άγιος είχε κοιμηθεί. Επιπλέον, κατηγορήθηκε για ανηθικότητα από τη μητέρα μίας κοπέλας που κατέφυγε στη μονή να μονάσει. Όλες αυτές τις δοκιμασίες τις βίωνε με απόλυτη εμπιστοσύνη στο Θεό και είναι χαρακτηριστικό πως μία από τις προσφιλείς ασχολίες του ήταν η φιλοτέχνηση σταυρών στους οποίους έγραφε "Σταυρός μερίς του βίου μου". Η υγεία του Αγίου ήταν πάντα εύθραυστη. Από τις αρχές του 1919 η πάθηση του προστάτη άρχισε να επιδεινώνεται. Μετά από παράκληση των μοναχών εισάγεται στις 20 Σεπτεμβρίου στο Αρεταίειο νοσοκομείο των Αθηνών, όπου νοσηλεύτηκε για πενήντα ημέρες. Την Κυριακή 8 Νοεμβρίου του 1920, προς το μεσονύκτιο παρέδωσε πλήρης ουρανίου γαλήνης την μακαρία ψυχή του εις χείρας Θεού ζώντος, τον οποίο αγάπησε εκ νεότητος και δι' όλου του βίου εδόξασεν, σε ηλικία 74 ετών. Το τίμιο λείψανο του Αγίου ευωδίαζε και ευώδες μύρον έκβλυζε από το πρόσωπό του. Αυθημερόν μεταφέρθηκε στην Αίγινα, στο Μοναστηράκι του κι εψάλη η εξόδιος ακολουθία και ετάφη εν συρροή κλήρου και λαού. Ο τάφος του ανοίχτηκε επανειλημμένα κατά τα επόμενα χρόνια και για είκοσι και πλέον έτη το σώμα του ήταν σώον και αδιάφθορον, εκχέον την άρρητον ευωδίαν της αγιότητος ως μυροθήκη του Αγίου Πνεύματος. Αλλ' ύστερον διελύθη, κρίμασιν οις οίδεν ο Θεός, ως διελύθησαν πολλά αδιάφθορα λείψανα αγίων. Στις 2 Σεπτεμβρίου του 1953 έγινε η ανακομιδή των χαριτόβρυτων λειψάνων του, υπό του Μητροπολίτη Ύδρας Προκοπίου, παρισταμένων και άλλων κληρικών, μοναχών και πλήθους λαού. Μια άρρητη ευωδία πλημμύρισε την περιοχή. Το 1961 έγινε η επίσημος αναγνώρισις του Αγίου από το Οικουμενικό Πατριαρχείο. "Μέγας ο Κύριος ημών και της μεγαλοσύνης Αυτού ουκ έσται πέρας, ο δοξάζων τους δοξάσαντας αυτού" ως αψευδώς επηγγήλατο. Όντως ο Άγιος Νεκτάριος είναι ο Άγιος του αιώνος μας, ο γλυκύς, ο πράος, ο ανεξίκακος, ο ταπεινός και διά τούτο έλαβε και λαμβάνει τόση χάρη από τον Κύριος της Δόξης. Ο συμπαθής Άγιος να παρέχει ενί εκάστω, εν παντί και πάντοτε την πατρική και σωστική αντίληψίν του και βοήθειαν. Αμήν. Πηγή: http://www.i-m-patron.gr/agiosnektarios/bio.htm http://www.impantokratoros.gr/9D6EF688.el.aspx
